Szydełkowe podkładki i miętowe zawieszki serduszka.

Dawno temu, już nie pamiętam jak dawno, Ania (z Kreatywnego Kufra) zamówiła u mnie szydełkowe drobiazgi do dekoracji swojego domku, tonacja miała być różowa, miętowa, szara. 
Szarego jeszcze nie zrobiłam nic, więc wysłałam Ani to co już miałam, resztę doślę później.
A że robiłam to w pośpiechu.... to dopiero na drugi dzień przypomniałam sobie, że nie zrobiłam zdjęć. Zrobiła je dla mnie Ania, dlatego są takie inne. Prawda, że cudne stylizacje?

Czapeczka krasnal ze starego sweterka - jak uszyć?

 ... w zasadzie nie będzie o tym jak uszyć (bo to każdy dysponujący odrobiną wyobraźni sam ogarnie) ale podpowiem jak zszyć. 
Zaczynając od początku..... gromadzę sweterki, za małe, sprane, nielubiane, ale ze szlachetnym składem. Takie alpakowe, kaszmirowe, z angory, z lamy, wełny jagniąt, bo dzianinę kocham i mam do niej słabość przeogromną. 
A w głowie tysiące pomysłów: co z nich zrobię żeby przedłużyć im życie, albo nadać drugie. Babcia Zosia właśnie uprała - ku mojej uciesze, a własnej zgryzocie - swój, bardzo ładny sweterek, w zbyt gorącej wodzie. Zmniejszył się o kilka rozmiarów. 
Zimno się zaczęło robić, a ubiegłoroczne czapeczki Maleństwa gdzieś w "dobre miejsce" wyniosłam na lato.... i nie ma. Powstała więc szybka czapeczka smerfetka - jeszcze takiego modelu  nie mieliśmy. Szyta naprawdę w biegu i na kolanie... a zszyta za pomocą szydełka i cieniutkiej włóczki.

Kolorystyka czapeczki pasuje idealnie do wyzwania na blogu Szuflada - Fiolety.  Praca musi zawierać minimum trzy kolory z palety, a w naszej czapeczce są chyba wszystkie wskazane, a nawet jeszcze kilka odcieni wrzosów, lila i purpury !

 Moja nowa maszyna, owszem ma igłę do szycia dzianin, ale z doświadczenia wiem, że ustawianie ściegu zajęło by mi więcej czasu niż zszycie jej ręczne.

 Użyłam więc mojego patentu z odległej młodości, gdy to robiłam sweterki "na zamówienie" i szwy łączyłam szydełkiem. Dużo później trafiłam na tą metodę w książkach dla dziewiarek (których wtedy nie miałam). 

Najpierw połączyłam dwie warstwy łańcuszkiem, albo oczkami ścisłymi - zależy z której strony na to patrzeć. A wracając obrębiła półsłupkami co daje imitację ręcznego ściegu overlockowego. 






10.10.2014
Sprostowanie. Babcia Zosia umie prać sweterki. Wyjechała na wycieczkę. Pranie w pralce nastawił Dziadek i stąd wziął się sweterek do recyklingu.
Ps. Mam nowa maszynę ! Nie tą o której pisałam - ta była kupiona latem. :-) Mam znowu nową !

Szydełkowa zawieszka - koniczyna i o zwiedzaniu Suwalszczyzny.

Koniczynka szydełkowa, w roli zawieszki, na  Wyzwanie Motyw - Koniczyna Kreatywnego Kufra.
Usztywniona na blaszkę przy pomocy lakieru akrylowego do parkietów (używałam go też do zabezpieczania i usztywniania wikliny papierowej i decoupage). Uszko do zawieszki jest ze srebra,a włóczka to ta cudowna przędza alpaki z jedwabiem (zrobiłam z podwójnej, bo jest cieniutka) - ze sklepu Art-Bijou.

W ostatni weekend zwiedzaliśmy to i owo - tak jak najbardziej lubię czyli najbliższe okolice. Umówiliśmy się z moimi rodzicami na rodzinne zwiedzanie - zrobiliśmy wypad na Suwalszczyznę. Oni nadjechali ze wschodu, my z zachodu - (tak w uproszczeniu)...spotkaliśmy się w połowie drogi.

Aż wstyd powiedzieć, ale miejsce zetknięcia się trzech granic (Polski, Litwy, Rosji) oraz dodatkowo granicę województw warmińsko - mazurskiego i podlaskiego mijaliśmy wielokrotnie jadąc z Gołdapi do Sejn. Pokazywałam dzieciom z samochodu, ale jakoś nie przyszło nam do głowy, żeby się zatrzymać.
A tym razem miła niespodzianka. Malutki parking, bileciki, autokar z zagranicznymi turystami, przekrój ras i tygiel języków - wszyscy na tym naszym "końcu świata" czekają w kolejce żeby zrobić sobie pamiątkowe zdjęcie w takim wyjątkowym miejscu. 

Ale uwaga !!! Tylko część Polska i Litewska jest taka przyjazna. Tablica informuje, że wstęp na stronę Rosyjską jest zabroniony, nie można stanąć na rosyjskiej części obelisku,
a nawet nie można robić zdjęć kierując aparat w tamtą  stronę! 
Nasze ruchy śledziła kamera zamontowana na wysięgniku przez rosyjską straż graniczną. "Big Brother"- jak powiedziała przewodniczka do turystów z autokaru.

Po drodze wpadliśmy pokazać dzieciom wiadukty w Stańczykach. Mosty powstały przed pierwszą wojną światową i zadziwiają swoim rozmachem. Trudno przy dzisiejszej technologii wyobrazić sobie jak wtedy poradzili sobie budowniczy zalewając betonem konstrukcję wysoką na 36  i długą na 180 metrów !!!
Kiedyś biegła tu linia kolejowa Gołdap - Żytkiejmy.
Jak byłam tu ostatni raz (dawno to było) miałam możliwość obserwowania skoków na bungee. Stałam za plecami osoby, która miała skoczyć i ....przysięgam, czułam jej strach!!! A potem usłyszałam krzyk rozpaczliwy nieszczęśnika i świst spadającej liny!!!
Teraz teren trafił w ręce prywatne i skoki już się tu nie odbywają.
Zaglądamy, co też tam jest w dole.....

A w dolinie pod wiaduktami płynie rzeczka Błędzianka. Wygląda jak leśny  strumyczek, malutka i niepozorna, a nad nią takie kolosy !!!

Potem zjedliśmy obiad w Jeleniewie, w restauracji "Pod Jelonkiem" na punkcie której mają pozytywnego bzika moi rodzice. Odkąd pierwszy raz trafili w to miejsce jeżdżą tam na kartacze. Cóż to takiego kartacze? to temat na kolejny post (zdjęcia jeleniewskich kartaczy ma Mąż w swoim telefonie, nie mogę ich wyegzekwować więc cierpliwości)...

A wiecie, że podobno północne krańce Mazur należą do najrzadziej odwiedzanych zakątków kraju? Ciekawe czemu w takim razie restauracja była oblegana przez takie tłumy .... (bo to już Podlaskie?)
Pomimo tłoku zostaliśmy obsłużeni bardzo szybko, wręcz błyskawicznie !
Po obiedzie (Mąż zjadł 2,5 porcji) mobilizując resztki sił podjechaliśmy pod ośrodek Szelment, obejrzeliśmy profesjonalny parki linowy ze skałką wspinaczkową i górę na której zimą można zjeżdżać na nartach (jest wyciąg), a w tym roku ma być oddany wyciąg nart wodnych ufff dobrnęłam do końca opowieści.....
tu pożegnaliśmy się z moimi rodzicami i odjechaliśmy: oni na wschód, my na zachód.

A cała Polska i tak ruszy nad morze - jak co roku !!!

Szydełkowe przedłużenie spodni i o zupie z pokrzyw.

Przez zimę Maleństwo wystrzeliło w górę. Może bym się tak szybko nie połapała, ale znajomi widujący ją co jakiś czas nie mogli się nadziwić, że tak szybko.... fakt, nie nosiła rozmiaru 98.... wskoczyła wprost w 104. Spodenki sztruksowe wyglądały już tak kuso i śmiesznie, że wyniosłam je na strych..... ale coś mnie olśniło. Kiedy miałam parę lat też miałam spodenki przedłużane przy pomocy szydełkowej bordiury zrobionej przez mamę.

Wzór to moja radosna twórczość, z wyjątkiem ostatniego rzędu, który podpatrzyłam i internecie, w celu zrobienia pierwszego rzędu musiałam użyć dziadkowego szydła - do zrobienia, a właściwie wywiercenia dziurek w materiale. Wreszcie przydały się resztki zachomikowanych włóczek, tak pięknych, ze aż oczy bolą od patrzenia na nie (mam ich kilka kilogramów :-)

A zaraz na drugi dzień powstało przedłużenie brązowych spodenek. Cieniowana włóczka z dużym udziałem wełny (pierwotnie przeznaczona na skarpetki) i wzór ze starej książki, zwany muszelkowym.

A jak już odłożyłam szydełko musiałam zmierzyć się z prozą życia (dla mnie to akurat gotowanie) które ostatecznie okazało się być dosyć przyjemne. W czasie spaceru świątecznego zauważyłam, że pokrzywa jest już całkiem, całkiem..... nadaje się do skonsumowania. Najstarsza uwielbia zupę pokrzywową, którą zajadała się przez całe dzieciństwo. Kiedy byłam mała taką zupę gotowała mieszkająca z nami babcia Ludwika. 
Zauważyłam, że ludzkość dzieli się na tych którzy zupę znają i lubią i tych, którzy nigdy o niej nie słyszeli i są nawet mocno zbulwersowani konsumowaniem zielska.

O tym, że pokrzywa jest zdrowa wiedzą wszyscy więc o jej wartościach odżywczych nie będę się rozpisywać. Mam nadzieję, że ma ich przynajmniej tyle co herbatka lub syrop. 
Wersja gotowana w naszej rodzinie to coś w rodzaju krupnika gotowanego z dodatkiem wędzonki: kiełbaski pokrojonej w kostkę, boczku.... Pod koniec gotowania dodaje się sparzone i posiekane czubki z młodych pokrzyw w ilości "na oko". I muszę przyznać, że choć sam krupnik furory u nas nie robi to zupa pokrzywowa znikła wczoraj w oka mgnieniu..... i mało tego... w słoiku pojechała do Warszawy, w walizce naszego "warszawskiego słoika".

Naszyjnik szydełkowy, ale i haftowany, inspirowany Podlasiem.

Prezentuję najmniejszy gobelin jaki do tej pory widziałam... i jaki robiłam... 4,5 cm wysokości, 3,7 cm szerokości. Do tego jest to gobelin który został zawieszką naszyjnika.  Praca przykładowa do nowego wyzwania Kreatywnego Kufra "Podróże: Podlasie". 

Urodziłam się i ponad 30 lat mieszkałam w północnej części Podlasia, więc tak to je właśnie widzę.... Urokliwie, ładnie, spokojnie, może nawet za spokojnie, dzieją się tam dziwne rzeczy.... Zwany przez resztę świata "Polską B", nie muszę pisać, sami wiecie. Oglądacie filmy... na przykład. 
"U Pana Boga za piecem", "U Pana Boga za miedzą" - wszystko mówi o Podlasiu, prawda?

Gobelin (jak go szumnie nazwałam) lub tkanina, powstał/a w większości z cieniowanej przędzy alpaka z jedwabiem o której pisałam w poprzednim poście, dostępnej w sklepie At - Bijou. Tło wykonałam szydełkiem, półsłupkami i słupkami,  za łańcuszek służy sznureczek podwójny, zwany makramowym.
Na niebo użyłam 100% - owego kaszmiru z zapasów własnych, dawno zachomikowanych. Drobiazgi wyhaftowałam, a miejsce beżowe jest autentycznie utkane....za osnowę posłużyły słupki. Ramkę wykonałam oczkami rakowym przędzą tak cieniutką, że ledwie dobrałam do niej szydełko....

Wybrana technika jest ukłonem w stronę dziedziny twórczości zwanej w świecie -
Tekstile arts lub fiber arts .  I coś mi się wydaje, ze powinnam się za nią poważnie zabrać. 
W swoim "twórczym życiu" łapałam się za różne techniki i materiały, ale w większości były to włókna i tekstylia. I nigdy nie umiałam zdecydować co najbardziej lubię.... a ta dziedzina pozwala łączyć w czasie tworzenia tkaniny wiele technik konstrukcyjnych:  szycie, dzianie, szydełkowanie, pikowanie, haftowanie, filcowanie. A do upiększania farbowanie, malowanie, drukowanie....i wszystko inne co tam aktualnie w duszy gra, pełna dowolność, po prostu można złapać to co mamy pod ręką ! 
Niedościgłą i absolutną mistrzynią jest dla mnie w tej dziedzinie  Gilda Baron. 
Gdy trafiłam na jej prace zupełnie przypadkiem, zapomniałam o bożym świecie i gapiłam się na nie godzinami.... co i Wam polecam....

Wiem, że daleko mojemu gobelinowi do prac artystki Gildy Baron... ale może kiedyś i mi się uda popełnić kilka równie zachwycających prac....

Tymczasem zapraszam do udziału w wyzwaniu Kreatywnego Kufra, taki wdzięczny temat - PODLASIE !

Cieniowana bransoletka na laleczce dziewiarskiej oraz szydełkowa zawieszka - serduszko.

Skoro już się jest posiadaczem luksusowych włóczek (tak jak ja) ...  najpiękniejszych i drogocennych, o których pisałam w poprzednim poście, a ma się je w ilościach nie pozwalających na wykonanie np. sweterka.... można przystąpić do dziergania włóczkowej biżuterii. 

Bransoletkę zrobiłam na laleczce dziewiarskiej, która pozwala zrobić rulonik z czterech oczek, splotem jaki można uzyskać robiąc na drutach. Ręcznie farbowana włóczka bawełniana z Chile nadaje się do rozdzielenia i haftowania nią..... więc bransoletka  została dodatkowo ozdobiona wstawką z haftowanym na lnie kluczykiem. 

A powstała jako praca przykładowa do wyzwania Kreatywnego Kufra: Motyw - Klucz. 
Zapraszam do udziału w wyzwaniu. 
"....klucz może służyć do otwierania zamków największych drzwi, ale może być również kluczem do serca, sukcesu czy tajemniczego ogrodu...."
 

Szybkie zdjęcie na ręce, która mocno się śpieszyła..... 

A skoro już jesteśmy przy włóczkach to pochwalę się .... zrobiłam sobie prototyp zawieszki - serduszko.... tzn. prototyp nie tyle sobie ile dzieciom jako praca przykładowa. Wzór szydełkowego serca podejrzałam TU . Dwa takie same "zszyłam" oczkami rakowymi. Do środka włożyłam watkę... dzieciom się podoba, produkują już swoje, w innej kolorystyce, bo o mojej powiedziały, że jest "w złym guście" :-) 

Kolory w rzeczywistości są dużo żywsze i to się chyba nie spodobało....młodzieży....

Zaległości ciąg dalszy: mitenki szydełkowe, prezenty przydasiowe i koralikowe.

  
Oooo... jakie ładne zdjęcie zupełnie niechcący udało mi się zrobić - sama jestem zaskoczona !  dawno robione (rok? dwa? lata temu? ) więc nie pamiętam nawet jak to było, że tła nie ma - na pewno nie było to celowe. Mitenki zrobiłam córce pod kolor do płaszczyka, takim pradawnym wzorem ze starej książki o szydełkowaniu, pozwalającym wykorzystać resztki włóczek. Zdjęcia zrobiłam starym aparatem, którego dawno nie używam, wrzuciłam gdzieś do jakiegoś zapomnianego katalogu, a tu mnie tak zaskoczył !

Naszyjnik z papugą, który zdobył wyróżnienie w Wyzwaniu Kreatywnego Kufra, przysporzył mi kilku drobiazgów, które na pewno do czegoś wykorzystam...Sponsorem nagrody był sklep Beading - raj dla miłośników biżuterii zaplatanej i miłośników koralików .... Oprócz tego co wybrałam w ramach przeznaczonej kwoty dostałam jeszcze te niebieskie koraliki z lewej, z adnotacją na paczuszce "Witamy w Beading" :-)
Szczególne nadzieje pokładam w bazach do opasek. Mam pomysł opaskowy, a i zapotrzebowanie na nie mam ogromne gdyż Maleństwo woli je niż kucyki, które to natychmiast ściąga ....

A to bransoletka, która powstała jeszcze wczesną jesienią, teraz po zmontowaniu w całość stanie się prezentem dla bardzo młodej kuzynki. Zrobiłam ją na cieniowanym kordonku, z zupełnie przeźroczystych koralików toho.
Zdjęcie to "prototyp" - nie wiem czy będzie czym się chwalić - Mikołaj spełnił mój kaprys i przyniósł mi namiot bezcieniowy dzięki któremu miałam robić najpiękniejsze i najwyraźniejsze zdjęcia "przy chronicznym braku światła" o którym tak głośno na blogach... Tymczasem się uczę od nowa, bo przyznam - doszłam już do wprawy w robieniu zdjęć bez światła dziennego, no może przy znikomym...

Z zaległości pozostanie mi jeszcze opowieść o pruciu, praniu, prostowaniu, zwijaniu włóczki ze starego swetra, przy których to czynnościach radochę miały dzieci moje i nie tylko moje.... ale to może przy okazji prezentacji nowego sweterka !

Miłej zabawy dziś wieczorem i bezpiecznego witania Nowego Roku życzę !!!

Kapcie szydełkowe sówki.

Kapcie sówki. Maleństwo zazdrościło bratu kapci szydełkowych, więc w kilka wieczorów zrobiłam sówki. Maleństwo zachwycone, ale i tak najczęściej biega boso. Włóczkę użyłam akrylową - resztki ze sweterka z sową, ścieg to pęczki, ale trochę odchudzone (z dwoma narzutami, zamiast trzech). 

Niedługo potem powstała kolejna parka sówek, w innej kolorystyce, bo w odwiedziny (na urodziny) miała przyjechać koleżanka Kornelka, ciut starsza od Maleństwa, ale rozmiar nóżki prawie taki sam... (27) Słodko wyglądały jak obie biegały po całym domu.... słychać było tupot czterech sówek....

 

Kapcie szydełkowe, na zamówienie syneczkowi zrobione.

Odkąd pamiętam, syneczek zawsze chciał mieć coś "uszytego" przez mamę...(teraz dzieci używają słowa "szyć" w stosunku do większości działań rękodzielniczych) ale jakoś nigdy nie miałam pomysłu, co można byłoby zrobić chłopczykowi. Dopiero w tym roku wpadłam na pomysł. Skoro klasyczne kapcie się go " nie trzymają" to może "uszyte" przez mamę, będą miały większe powodzenie. Ze znalezieniem inspiracji na męski model, owszem, miałam kłopot... jest zatrzęsienie balerinek, baby booties itp. ale wreszcie z pomocą przyszła mi strona stylowi.pl gdzie znalazłam ten oto - typowo męski model.  Kapcie prezentuję na moich nogach, w rozmiarze 37, syneczek nosi 35-36. 

Spody kapci wykonałam z filcowych wkładek do butów, w których musiałam iglicą wywiercać dziurki, żeby móc się w nie wkłuć szydełkiem. Na gotowe takie spody do kapci, z wyciętymi dziurkami natknęłam się na etsy.com.

 

Recykling - upcykling, z rękodzieła sztuk kilka.

 Recykling - upcykling, jak zwał tak zwał - ważne, że "niczego nie wyrzucaj".
Zostałam poproszona przez znajomą (fachowca od ochrony środowiska), o zrobienie paru przedmiotów, które obrazowałyby możliwości recyklingu. Eksponaty będą podróżowały z Nią w różne miejsca, na szkolenia z edukacji ekologicznej.
Wiem, że teraz goszczą w Białymstoku. 

Kolczyki na zapięciu typu rybka, zrobiłam z tekturki na jakiej nawinięte są rajstopy, polakierowane lakierem bezbarwnym. W tle mój koszyczek, którego nie oddałam, ale za to zrobiłem jej podkładkę po kubek, z tej samej papierowej wikliny.

A to tkaninki wykonane przez dzieci, tym razem na zajęciach z recyklingu, które prowadziłam ja, w ramach współpracy z Centrum Edukacji Ekologicznej w Ełku. Osnową jest włóczka, a wątkiem pocięte na paseczki stare ubrania bawełniane z domieszką czegoś sztucznego - co daje efekt skręcania w ruloniki. Zpagetti własnej roboty...
Tu podaję link do aktualnych warsztatów dla dorosłych.

 W dużym pośpiechu (bo termin miałam "na wczoraj") zrobiłam koszyczek z pociętych torebek na zakupy. 
Tu jeszcze w fazie produkcji, brzeg później ozdobiłam oczkami rakowymi, dorobiłam kwiatek z boku, ale zdjęć już nie zdążyłam zrobić....

Nie mogło zabraknąć bransoletki z pociętych, rajstop :-)

 No i bransoletka z koralików wykonanych z makulatury. Duże koraliki to zwinięta tekturka od rajstop, małe z gazet reklamowych, ten niebiesko - liliowy z białej kartki, której brzegi pokolorowałam mazakami - taki przegląd możliwości. Wszystko oczywiście zabezpieczone lakierem.

W tle podkładka pod kubek.